Na 13 seizoenen in Quintus 1 kreeg onze aanvoerder het afscheid dat hij verdiende.
Nog één keer op het veld met een door Remco samengesteld elftal tegen het huidige Quintus 1.
Het team van Remco stond onder leiding van trainer Dick Boereboom, onder wie hij debuteerde 13 jaar geleden. Uiteraard werden ze richting kleedkamer 10 gedirigeerd waar de familie van Remco zich al had verzameld om aanwezig te zijn bij de onthulling van de door Bram Geers
(Brend Bulders) ontworpen kleedkamerdeur. Voortaan is kleedkamer 10 de Remco van der Knaap kleedkamer.
Ook de weergoden huilden om het stoppen van onze aanvoerder maar dat weerhield het massaal toegestroomde publiek van vrienden, collega’s, oud- ploeggenoten, familie en oud-Quintus trainers Niels Drabbe en Richard Langeveld niet om dit moment aan zich voorbij te laten gaan.
Quintus 1 nam een 2-0 voorsprong voordat na een duidelijke handsbal vlak voor het einde Remco de toegekende strafschop onberispelijk binnen schoot en hij op de schouders van het veld afging.
Snel douchen en naar de bomvolle kantine voor het officiële gedeelte was het devies.
Alhoewel deze avond in het teken van het afscheid van Remco stond, waren er meer echte Quintusmensen die helaas afscheid namen en die werden door de club natuurlijk in het zonnetje gezet.
Eric Doelgani, al 9 seizoenen onze meer dan voortreffelijke verzorger;
Halim Aouladsaid, al 12 seizoenen in diverse functies onmisbaar;
Dennis (Sjorre) Krans, al 13 jaar leider van eerst Q2 en daarna Q1
Allemaal kregen ze mooie woorden van de voorzitter en een staande ovatie van de aanwezigen.
Daarna volgde het emotionele afscheid van Remco waar de voorzitter als basis de data van de enige echte wandelende Westlandse voetbalencyclopedie Hans Bos gebruikte om de carrière van Remco bij Quintus te duiden (ruim 300 wedstrijden, 63 goals, 39 thuis, 23 uit).
Het meest sprekende voorbeeld over hoe geliefd Remco was als aanvoerder, kwam uit een anekdote die de voorzitter kreeg te horen van de vader van Remco.
Per was een speler van de JO19 tegengekomen die hem vroeg of hij de vader van Remco was en na daarop bevestigend geantwoord te hebben zei de desbetreffende speler: ik vindt ’t zo jammer dat ik nu niet de kans krijg om met hem samen te spelen……
Na de woorden van de voorzitter kreeg Remco via zijn maten een ingelijst shirt en een ingelijste foto. Ook kwam er een lidmaatschap van tennis vereniging Quintus voor Remco namens zijn vrienden.
Het slotwoord was voor vader Per die ook assistent-trainer Eus benoemde als rode draad in de hele voetbal loopbaan (van mini F tot afscheid) van Remco.
Met een beeldje met de tekst: “Quintus it’s in my DNA” namens de familie, kwam aan het officiële gedeelte een einde en hadden de meesten aanwezigen flink wat bier nodig om de brok in de keel weg te spoelen.
Toen ik om twee uur ’s nachts naar huis liep overheerste de trots. Dit was een magische avond voor en op de club met een lach en een paar tranen, maar zoals wijlen mijn vader altijd zei: “Er is nog nooit een Heulenaar gestorven van verdriet of chagrijn……”
Dank aan iedereen die deze avond mogelijk gemaakt heeft.
Marcel Vis
Onderstaande foto’s zijn gemaakt door Henk de Witte (fotograaf en huidige verzorger)
f
